Het was wel even mooi geweest, vond ik een maand of drie geleden. Elke dag een stukkie. Schrijven werd zo iets teveel een zelf opgelegde opdracht. Dat kon wel even wat minder. Dat kon wel even helemaal niet. En zo gezegd, zo niets gedaan. Geen blog. Lekker rustig. Andere dingen doen. Het zou vanzelf wel weer gaan kriebelen. En dat deed het ook. Gelukkig maar. Nu kan ik mijn zelf opgelegde blogblock terzijde schuiven, en vrolijk en fris weder beginnen. Zo dus. Bij deze. Maar niet elke dag een stukkie: dat zal het niet meer worden. Een paar stukkies per week. Maar misschien soms wel twee op een dag. Dat is ook mooi. En wel zo rustig. Wordt vervolgd…