Ik wilde er niet aan, naar de veteranen. Toegegeven, de leeftijd heb ik allang, maar keepen in een lagere versnelliing, het leek me niets, het begin van het onontkoombare einde. Maar ja, als oude vrienden je vragen, dan ga je op zaterdagmiddag toch een keertje bij de veteranen in de goal staan. Dus vanmiddag mijn debuut op hoge leeftijd bij de veteranen. In ieder geval durf ik erover te bloggen.
Dit avontuur bracht me vanmiddag aan de rafelranden van Osdorp, op de rij van sportcomplexen waar ook het Turkse AGB huis heeft. We wonnen, 1-3, en dus deed ik het goed, en maakte het uiteindelijk ook niet uit de de scheidsrechter-van-dienst een thuisfluiter van de buitencategorie was, maar ach, op dit niveau.
Maar op dit niveau was de geblokte nummer 15 van AGB niet te beroerd om waarlijk 43 keer een vermeende overtreding richting zijn bovenbeen te demonstreren, in het veld, en aan de zijlijn, voor het schaars opgekomen publiek. Zelfs in de F’jes word je dan weggehoond.
Maar de pret was nog niet uit. Bij thuiskomst vond ik een kaart van Restaurant Willems (sinds 2012!) dat vlakbij de deuren opent. Of dat een genoegen is, valt te bezien. Op basis van de tekst op de kaart wordt het een zware dobber, een rondje kokhalzen voordat je binnen bent.
Kijk, het is simpel. Koken is een vak. Schrijven ook. Schrijven over koken en de ‘reataurantbeleving’ is ook een vak. Het is de bedoeling dat mensen zin en trek krijgen, en niet worden afgeschrikt door lelijke en grofstoffelijke nonsens. We zijn het eens. Maar bij Willems hadden ze een dorpsgek met niveaugebrek ingeschakeld om de buurt ‘warm te maken’ voor Willems. Leest u even mee?
Een paar pareltjes. ‘Het restaurant wordt gevuld met duizenden geluiden.’ Dat lijkt mij niet lekker. Volgens mij moet je een hertereet of een eend vullen. Maar het wordt nog leuker. ‘Als een doorlopende langspeelplaat vol geroezemoes en rinkelende glazen die zich geruisloos vermengd [sic] met de muziek.’ Tsja. Dat wordt geen feest.
Maar dan. ‘Ik neem de kalfsmuis. Klinkt gezellig.’ Kom maar op met die teil. En dan nog over warm licht, en vurig, en haar glinsterende ogen. Het is sex. Maar eerst nog even eten. En dan de uitsmijter (sorry..): ‘We hebben alleen gegeten (?). Eerlijk. Echt. Dat was genoeg.’ Wat u zegt. Meer dan genoeg.
En dan nog even. Naast ons huis zit Valerius Eten & Drinken. Want in de Valeriusstraat. Maar zij waren de eerste. En toen kwam dus ook Verhulst. Van de Verhulststraat. En nu Willems. Van de Willemsparkweg. Zo gaat dat. Lekker origineel. Ik heb al gegeten en gedronken. Als er straks veteranenziekte uitbreekt in de buurt, dan heb ik een vermoeden van de bron.
Er is al zoveel geschreven over de Tweede Wereldoorlog, maar nog lang niet genoeg, en het mag ook nooit stoppen. Dit weekend kwam de Anne Frank Stichting met twee foto’s waarop Margot Frank, de oudere zus van Anne, staat.
