Categoriearchief: televisie

Een krijgsheer aan het woord

Geplaatst op door
Beantwoorden
Hij vindt Game of Thrones fantastisch en ziet er ook uit als een krijgsheer uit een onbestemd verleden, ofschoon hij ook zou kunnen doorgaan voor Frank Lammers die Michiel de Ruyter speelt die op zijn beurt weer gemodelleerd lijkt naar Ilja Leonard Pfeijffer. De cirkel lijkt me dan wel rond.

Een krijgsheer van het woord, prachtig verpakt in strak pak, lange grijze lokken, zware ringen, klok en armband. Pfeijffer kon in Zomergasten de hele wereld aan, zelfs de platte van Flat Earth.

Zo ging een prachtige avond voorbij vol feiten of fictie, de waarheid of wat er geloofd wordt, een bonte stoet aan volksverlakkers, despoten, complotdenkers en wie en wat al niet. Ik ben dom, maar ik zoek het op.

De elite is de elite niet meer, iedereen kan een wereldpubliek bereiken en wat waar is maakt niet echt veel meer uit. Wetenschap is ook maar een mening, en voor elk feit is er wel een alternatieve fact waarin virussen weer vrolijk voorbij gaan.

Aangrijpend was een staccato verhaal van een Italiaanse arts aan de frontlijn van immigratie op en bij Lampedusa. Zijn vrienden dachten hij wel gewend zou zijn aan alle doden, maar het deed hem nog steeds heel veel pijn. Hij ziet de mensen maar komen, en het zal niet veranderen. Immigratie is zo oud als de mensheid, en altijd pijnlijk actueel.

8.95

Geplaatst op door
Beantwoorden

De mens heeft altijd gedroomd van vliegen, om los te komen van de aarde, op eigen kracht te ontsnappen – hoe kort ook – aan de zwaartekracht. Er zijn zelfs sporten voor ontwikkeld. De beste hoogspringer overwon nu al bijna dertig jaar geleden 2,45 m. Indrukwekkend. Maar het wordt nog veel bijzonderder als je het horizontaal doet: als verspringer.

Ik zag gisteren op Canvas een docu over de Amerikaanse atleet Mike Powell, regerend wereldkampioen verspringen, en dat is hij al sinds 1991 toen hij het ooit voor ondenkbaar gehouden in 1968 in Mexico-City gevestigde record van zijn landgenoot Bob Beamon van 8.90 m verbeterde tot 8.95 m.

Wie 8.95 m springt, die vliegt. Het begint – als een vliegtuig op de startbaan – met de aanloop, en Powell tikte daar bijna de 40 km/u aan. Dan is er de afzet, het winnen van hoogte en een soort bicyle kick die je katapulteert tot de zwaartekracht wakker schrikt en doorheeft dat je hem wilt belazeren. Je valt hard in het zand, je bent terug op aarde, je vloog, alles klopte, je bent de beste van de wereld, en na 29 jaar nog niemand die je van je troon weet te stoten.

Een lieve stad

Geplaatst op door
4

Het is een prachtige zomeravond met een bijzondere gast en tot vlak voor het eind gaat het zoals het gaat en dan is er bijna op het eind dat einde dat maar onbesproken leef, het vooruitzicht van de dood waar Eberhard van der Laan liever niet aan denkt, maar dat zich dan onstuitbaar opdringt en weerspiegelt in de gebroken belofte die Abdelhak Nouri heet.

Het is het moment dat je weet dat komt, want met al het harde, stevige, sterke, dappere en moedige dat in zijn voornaam huist, is Eberhard natuurlijk ook gewoon een hele lieve jongen die in de ultieme worsteling met zichzelf is en zijn verantwoordelijkheidsgevoel gebruikt als nauwsluitend pantser tegen het onvermijdelijke.

In die paar uur zomergast bouwde de burgemeester een prachtig beeldhouwwerk van hoop, humanisme, betrokkenheid, gezonde dwarsigheid, energie, levenslust, nieuwsgierigheid en vertrouwen in een mensheid die dat lang niet altijd verdient en waarmaakt.

Ik hoop dat Eberhard nog een poosje burgemeester blijft, en dan nog een poosje blijft en dan nog een poosje, ja graag, doe maar, ik teken bij het kruisje. Want hoe groot kan het monument zijn voor een burgemeester – een Rijnsburger, mind you – die door zijn tranen heen hoopt dat zijn Amsterdam een lieve stad blijft. Een lieve stad. Wow. Dan zeg ik: lieve burgemeester. Die blijft niet nog een poosje, die gaat nooit meer weg.

 

Homo Politico

Geplaatst op door
Beantwoorden

ZomergastJe kunt dan wel chef zijn van het land, aardig piano spelen, tig keer sorry zeggen, niet te duur wonen, en lief zijn voor je moeder, uiteindelijk interesseert ons bij Mark Rutte slechts één ding: doet ‘ie het, of doet ‘ie het niet? Is onze premier nu gay of heerlijk helder hetero? Gelukkig is er Zomergasten van de VPRO om dit soort levenskwesties op tafel te krijgen en het staatsgeheim van onze premier te onthullen. Mark Rutte is dus hetero. Dat u dat weet. Maar of ‘ie het doet, is nog steeds de vraag.

What the FUCK? Waar gaat dit over? Waarom moet de premier van ons land zijn seksuele voorkeur opbiechten op TV? Welk landsbelang is daarmee gediend? En waarom vertelt Thomas Erdbrink dan ook niet op zijn beurt hoe hij het het liefste doet, staand, in de bezemkast, achterlangs of liefst op zondagavond net na Zomergasten. Waarom zei Rutte geen ‘pleur op’ tegen Erdbrink, dat was passender en flinker dan tegen wat opgeschoten Turkse Nederlanders.

Volgens mij is Mark Rutte een Homo Politico, 100% monogaam in zijn relatie met de politiek en het landsbestuur. Als macht al erotiseert, dan lijkt me dat bij Rutte zeker niet het geval. En wie hoopte dat de premier in een hele avond zendtijd voor politieke partijen een andere ik en een diepere laag in zichzelf zou laten zien, kwam – sorry – bedrogen uit. Mark Rutte is vooral heel erg Mark Rutte.

Ik heb weinig Zomergasten gezien deze zomer, vooral omdat ik zelf zomergast elders was. Maar deze laatste aflevering viel voor den drommel niet mee. De keuze voor Rutte was toch een vreemde. De man is hoogstens interessant in zijn oninteressantheid, en dan is drie uur best lang, tenzij je echt wilt jagen op dat grote kastgeheim van zijn seksuele geaardheid. En God wat ben ik blij dat ik nu weet hoe dat bij Rutte ligt. Maar het mooiste was toch het weerzien met de Wie-kent-kwis en de rennende cavia’s. Ik wist niet meer dat één van die cavia’s Simon Tahamata heette. Heb ik toch niet voor niets een avond naar Rutte zitten kijken.   

Ja, sorry hoor

Geplaatst op door
Beantwoorden

Sorry

Elton John had ooit een megahit met Sorry Seems To Be The Hardest Word, maar toen kende hij de Nederlandse politiek nog niet. Daar vliegen de sorry’s je om de oren. De ene politicus gaat nog soepeler door de knieën en de volgende bijt nog dieper in het stof. Sorry, sorry, sorry. Het is met nog ruim een half jaar naar de verkiezingen nu grote puinopruiming in Den Haag. Alles wat fout ging of gejokt werd en elk giftig dossier moet nu rap, met hardnekkige schuldgevoelens en een spervuur aan zelfkritiek worden uitgegumd. En daar doet sorry wonderen als de politieke Vanish Oxi Action.

Sorry dus voor die duizend euro die u en ik niet kregen van Mark Rutte. Sorry ook voor die beloften over hypotheekaftrek en over Griekenland. Sorry. Sorry. En Diederik Samsom huilde ook heel hard sorry naar zijn PvdA-fractie die hij zo verwaarloosd had omdat hij te gefixeerd was op het kabinet. En je hoorde Alexander Pechtold bijna sorry zeggen toen hij zei dat als D66 niet in een volgende kabinet komt dat hij dan zou terugtreden. Ja, sorry hoor, ik ga natuurlijk niet weer in de Kamer zitten. Terwijl dat toch – sorry hoor – het primaire doel van Kamerverkiezingen is.

Sorry overigens als ik iemand over heb geslagen. Wie ik in ieder geval nog even moet noemen is Patty Brard. Zij is niet zo van sorry. In het redelijk ranzige Ranking the Stars was zij – zó mooi geformuleerd –  ‘gepakt op één van mijn zwakste plekken, mijn gevoel.’ Het stimuleerde Brard om spelgenoot Ajouad El Miloudi toe te bijten op te  rotten naar zijn eigen land, terug naar Marokko. En niks sorry. Zo kan het dus ook. Gestrekt been. Vol op de bek. Hoppa. 

Ik verwacht zeker geen excuses van KNVB-directeur Bert van Oostveen als hij deze week vertrekt. Hij was zo overtuigd dat hij alles goed deed dat hij geen zicht meer had op hoe mis alles ging. En Dick Advocaat zegt zeker geen sorry. Als je Dick haalt, dan weet je dat hij morgen weg kan zijn naar een nog hogere bieder. It’s all in the game. Wie ook nooit spijt heeft of sorry zegt, is Harry Mens. Las pas een mooi interview met hem in de Volkskrant. Echt een mensenmens. Een vastgoedjongen die nu ook in cremeren gaat. Van hem is dan ook de quote van de dag: ‘cremeren moet weer leuk worden.’ Ja, sorry hoor, daar gaat even niemand overheen op deze blauwe maandag.   

Het leger der benadeelden

Geplaatst op door
Beantwoorden

MakkelieEen penalty die geen penalty was. Het kan gebeuren. Het gebeurde FC Utrecht in de slotminuut tegen Ajax. Lucky Ajax. En FC Utrecht benadeeld. Scheidsrechterlijke dwaling. Jammer. Kan gebeuren. Het blijft mensenwerk. Maar toen werd het veen in brand gezet. Willem van Hanegem vond het opzet en eiste dat Makkelie zijn fluit inleverde. Het leek me een kromme redenering.

En toen kwam Marcel Blaak. Niemand die hem kende. Maar Marcel Blaak voelde zich als PSV-supporter benadeeld door Makkelie en in zijn ‘fifteen minutes of fame’ deed hij in Eindhoven aangifte. Hij was ‘benadeeld’, het was matchfixing. Het was hem ernst, liet hij ook nog weten. Zo. Daar horen we dus nooit meer wat van.

We zullen ook nooit meer wat horen van de 21-jarige Mostafa uit Heemskerk. Hij deed mee aan Idols, bakte er niets van en stapte toen naar de rechter en eiste dat zijn fragment niet werd uitgezonden omdat iedereen erg negatief was en het oordeel onnodig hard. Het zou zijn muzikale carrière schaden. Dat had hij tevoren maar moeten bedenken, oordeelde de rechtbank die geen andere conclusie kon trekken dan dat de auditie ‘ronduit slecht’ was. Maar was Mustafa nu benadeeld of juist gered van een muzikale carrière die waarschijnlijk alleen in zijn dromen bestond?

Het leger der benadeelden is groot, en wordt ook nog eens uitgedaagd door advocaten. Zo tipte advocaat Peter Plasman Arnold van den Hurk uit Son dat zijn dramatische druk op de knop bij Miljoenenjacht in 2013 (!) niet definitief hoefde te zijn en dat via rechterlijke weg de miljoenenjacht heropend kon worden. Ach ja. Het is toch maar een spelletje, denk je dan. Maar met dank ook aan de media wordt dit soort gejengel, aandachttrekkerij en klaaggedrag voorpaginanieuws. Het leger der benadeelden is groot en groeiend.

Gelukkig hebben we ook nog een rijdende rechter die oordeelt over overhangende takken, storende schuttingen en kadastrale lijntrekkerij. Ook daar alleen maar bozige buurmannen en benadeelden. Altijd is er wel iemand anders schuldig aan jouw ongerief en tegenslag. Makkelie. De jury van idols. Linda de Mol. Je eigen buren. Iedereen is tegen je. Jij altijd maar slachtoffer. Ik zou het ook niet pikken. Ik zou aangifte doen tegen het leven. Want laten we wel zijn: het wordt nooit wat. 

Mayo Tom

Geplaatst op door
Beantwoorden

TomIn een grijs verleden troffen we elkaar op het voetbalveld. Ik keepte bij DCG, en Tom Egbers speelde als hangende linksbuiten in het zoveelste team van AFC. Ik vond hem verre van sympathiek. Te hard doorhalen en dan met zo’n BN’er-grijns een onbedoelde sorry er uit gooien. Bij Studio Sport vond ik hem ook maar niks. Een beetje het rare neefje van Mart Smeets. Meer looks dan longinhoud.

Maar dat was toen. Nu is Tom Egbers een serieuze sportjournalist en als bijna-jaargenoten kijken we met wat meer rust en reinheid en inzicht naar onszelf en naar onze omgeving. Zo zag ik Tom dit weekend in een aflevering van Verborgen Verleden op zoek gaan naar zijn Britse en oorspronkelijke Ierse roots van moederskant. Dat was best mooi. Niet vanwege grote gebaren en misplaatste tragiek, maar juist om het kleine, het nietige en het dankbare voor het vinden van de bron van de familie Duffy in Mayo County in West-Ierland.

Dat waren andere tijden, weer heel andere andere tijden dan Tom nu verzorgt op tv en waarin vanavond de recent overleden schaatster Atje Keulen-Deelstra de hoodrol had. De schaatsende huismoeder uit het Friese Jirnsum werd vier maal op rij wereldkampioene op een leeftijd dat je eigenlijk al was afgedankt, zeker als moeder van drie kinderen. De schaatsende boerin-moeder werd – misschien wel lieflijker bedoeld dan het lijkt – door velen Atje Kutje-Streeldaar genoemd. Inderdaad, andere tijden. En in deze tijden ben ik Tom Egbers best goed gaan vinden. Ground control to Mayo Tom.

Baja California

Geplaatst op door
Beantwoorden

HenleyIk kende Chris Zegers eigenlijk alleen maar van de inmiddels bijna bejaarde spotjes van Zwitserleven waar hij uitgestrekt dobberend de suggestie wekte dat wij dat ook konden bereiken als we maar hard genoeg werkten en braaf centjes zouden afdragen. Maar sinds Wie is de Mol vorig jaar is Dirk Christiaan – Chris voor intimi – Zegers hier een huisheld. Wat hebben we van hem genoten, van zijn energie, positiviteit, humor en overgulle lach. Het Zwitserlevengevoel, maar dan op Sri Lanka.

Gisteren was Chris plotsklaps In Mexico als gids voor het BNN-programma 3opReis en weer was er dat aanstekelijke enthousiasme en dat gevoel van de-dag- is- nog-maar-net-begonnen. En Chris was helemaal niet meer te houden toen hij in Todos Santos op het schiereiland Baja California Hotel California binnenstapte, de fraaie slaapplaats die het decor en het titelnummer voor het grote doorbraakalbum van The Eagles werd. ‘Het enige hotel waar je niet uit kunt checken’ grapte Chris, en van hem kon ik het hebben.

Hotel California, dat is zo aan het eind van mijn middelbare schooltijd, de grens tussen school en verder, net als Hotel California voor The Eagles de grens markeerde tussen de half-akoestische cowboys van de country rock en de overstuurde en snuivende stadionact die ze met het enorme succes van Hotel California waren geworden. Maar iedereen vond en vindt het mooi, en als er geen bloedige aanslagen in Parijs waren gepleegd dan had het magnum opus van Don Henley c.s. nog steeds op 1 in plaats van op 3 in de Top 2000 gestaan. Imagine that.

Trojka hier, trojka daar

Geplaatst op door
Beantwoorden

DrsPHet zijn zware tijden voor de Nederlandse muziek. Recent ontvielen ons de toppers Albert West en ‘Cowboy’ Gerard de Vries. Hou het dan maar eens droog. En ook de hier ten lande zo populaire bandleider James Last blies at last zijn laatste adem uit. Maar hoe zwaar ons dit allen ook viel, het verbleekt bij het verscheiden van Drs. P.

Drs. P., kort voor Heinz Hermann Polzer, heeft als geboren, getogen en gebleven Zwitser de Nederlandse taal bijzonder verrijkt. De taalvaardige econoom bracht ons hits als De Veerpont en het hilarische uptempo De Dodenrit. Het bracht de antiheld in 1974 gewapend met bontmuts zelfs in de studio’s van Top Pop waar hij schmierend zijn hit playbackte. Het was een bijzonder gezicht, een heer van stand in middelbare staat in keurig pak.

Drs. P. ging heden van ons heen, 95 jaar oud. ‘Voor zover ik mij kan herinneren, ben ik nooit jong geweest’ liet Polzer pas nog optekenen in het Belgische Knack. Het tekende zijn hele act. Hij leek tijdloos en altijd al een wat oudere heer met overdosis taalschat en woordenspel.Uit De Veerpont: de oever waar wij niet zijn noemen wij de overkant. Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland. Geen speld of pont tussen te krijgen.

Mijn lieveling: de duizelingwekkende dodemansit in de trojka waar het gezin één voor één wordt geofferd aan de hongerige wolven en waar de verteller vlak voor de bestemming Omsk als laatste aan de wilde dieren ten prooi valt. Het ontlokte hem de prachtige parel: Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg. Zuig daar maar eens een puntje aan. Voor Heinz Polzer is vandaag zijn eeuwige dodenrit begonnen.

Een kwestie van Gunning

Geplaatst op door
Beantwoorden

HofC3Het is geen spoiler dat het derde seizoen van House of Cards over ons is uitgestort. Het is dus ook geen spoiler dat de eerste aflevering vooral over Doug Stamper ging – ik geef toe, ik dacht dat hij dood was – en minder over de Underwoodjes. Maar nu Frank the Oval Office bezet, weten we dat het nu plankgas en over lijken gaat. Ofwel: Bad. For The Greater Good.

Louise Gunning gaat niet over lijken. Het opperhoofd van de UvA is in al haar bestuurscohorten van het autistische machtsmodel geworden: we gaan wel over u, maar we luisteren liever niet, bevoogden in plaats van bevragen en echte interesse. Al dat gedoe, het staat onze plannen en grootheid maar in de weg. Fascinerend om te zien hoe al die jaren van leiderschap vastlopen in regenteske modder. Het lijken wel weer de jaren ’60. Hoog tijd dus voor het opschudden van de slapende macht.

Dat opschudden van de slapende macht is ook de missie van Geert Wilders. Hij mag op de klapstoel van Het Parool uitleggen wat hem drijft en bezighoudt. Hij begrijpt maar niet dat anderen niet begrijpen dat ons land as we know it door islamisering richting afgrond gaat. En weet Wilders: niet elke islamiet is een terrorist, maar wel veel terroristen zijn islamiet.

Maar toch: het lijkt wel of Wilders iets matigt, iets van licht door de ramen laat. Misschien wil hij toch eindelijk alle mooie peilingen eens verzilveren. En dan moet het misschien iets minder hard op het orgel. Hij praat zelfs over zijn kat, zijn Hongaarse vrouw en zijn kijk op de dood. Zie de mens. En de PVV-posters zeggen het al: genoeg is genoeg. Frank Underwood zou het niks vinden.