De mens heeft altijd gedroomd van vliegen, om los te komen van de aarde, op eigen kracht te ontsnappen – hoe kort ook – aan de zwaartekracht. Er zijn zelfs sporten voor ontwikkeld. De beste hoogspringer overwon nu al bijna dertig jaar geleden 2,45 m. Indrukwekkend. Maar het wordt nog veel bijzonderder als je het horizontaal doet: als verspringer.
Ik zag gisteren op Canvas een docu over de Amerikaanse atleet Mike Powell, regerend wereldkampioen verspringen, en dat is hij al sinds 1991 toen hij het ooit voor ondenkbaar gehouden in 1968 in Mexico-City gevestigde record van zijn landgenoot Bob Beamon van 8.90 m verbeterde tot 8.95 m.
Wie 8.95 m springt, die vliegt. Het begint – als een vliegtuig op de startbaan – met de aanloop, en Powell tikte daar bijna de 40 km/u aan. Dan is er de afzet, het winnen van hoogte en een soort bicyle kick die je katapulteert tot de zwaartekracht wakker schrikt en doorheeft dat je hem wilt belazeren. Je valt hard in het zand, je bent terug op aarde, je vloog, alles klopte, je bent de beste van de wereld, en na 29 jaar nog niemand die je van je troon weet te stoten.
